پــــــــرده بردار ز رخ، چهره‏گشا ناز بس است 

                               عــــــاشق ســوخته را دیدن رویت هوس است

دست از دامنت اى دوست، نخواهم برداشت  

زیبا شعر در

                             تا مــــــن دلشـده را یک رمق و یک نفس است

همــــــــه خوبان برِ زیبایى‏ات اى مایه حُسن،

                             فى‏المثل، در برِ دریاى خروشان چو خس است

مـــــرغ پــــر سوختــه را نیست نصیبى ز بهار  

                            عـــرصـه جولانگه زاغ است و نواى مگس است

داد خواهـــــم، غم دل را به کجا عرضه کنم؟

                          که چو من دادستان است و چو فریاد رس است

این همـــــــه غلغل و غوغـــا که در آفاق بوَد

                         ســـوى دلـــــدار، روان و همه بانگ جرس است

                                                                                                  امام خمینی(ره)

                                                 ***************

کـــــــاش، روزى به سـر کوى توام منزل بود

                           کــــه در آن شـــــــادى و اندوه، مـــراد دل بود

کـــــــاش، از حلقـه زلفت، گرهى در کف بود

                          که گـــــــره بـــــازکن عقـــــده هـر مشکل بود

دوش کـــز هجر تو دلْ حالت ظلمتکده داشت

                          یاد تو، شمـــــع فـــــــروزنــــــده آن محفل بود

دوستـــان مـــى‏زده و مست و ز هوش افتاده

                         بى نصیب آنکه در این جمع، چو من عاقل بود

آنکه بشکست همه قید، ظلوم است و جهول

                        وآنکه از خویش و همه کــون و مکان غافل بود

در بـــر دلشــــدگان، علمْ حجاب است، حجاب

                         از حجاب آنکه بـرون رفت، بحـــق جاهـــل بود

عاشــــق از شوق به دریاى فنا غوطه ور است

                         بیخبــــر آنکـــــــه به ظلمتکـــده ساحـــل بود

چــــــون به عشق آمـــدم از حوزه عرفان، دیدم

                         آنچـــــه خــواندیم و شنیدیم، همه باطل بود

                                                                               امام خمینی (ره)

                                            ******************

عمرى گذشت و راه نبردم به کـوى دوست

                 مجلس تمــــــــام گشت و نـــــدیدیــم روى دوست 

گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى یار

                گشتیم هــــرکجــــــــــــــا، نشنیدیــم بــوى دوست 

هر جا که مى روى، ز رخ یار، روشن است

                 خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــردیـــم ســوى دوست 

میخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند

                  ما را نَـــــــمــى نصیب نشـــــد از سبـــــوى دوست 

گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ یار نشنود

                   ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست 

با عـــــــــاقلان بگو که: رُخ یار ظاهر است

                    کاوش بس است این همــــه، در جستجوى دوست 

ســــــاقى ز دست یار به ما باده مى دهد

                     بـــــــر گیـــــر مى، تـــــو نیز ز دستِ نکـــوى دوست

                                                                                           امام خمینی(ره)